7 de nov. 2010

LIBRO DE AUSENCIAS- Miquel Martí Pol


Hay un poeta que descubrí  hace un tiempo, que  me inspira mucho respeto. Miquel Martí Pol. Me gusta cómo sabe poner en palabras el dolor de la perdida (que en terapia escucho, con frecuencia, la dificultad de poder hablarlo), pero a la vez con un punto de esperanza.
Aquí te pongo uno de sus poemas, el idioma original es en catalán, (en azul la traducción)


CALLADAMENT
Calladamente

Des d'aquesta aspra solitud et penso
Desde esta áspera soledad te pienso
Ja no hi seràs mai més quan treguin fulles
Ya no estarás nunca más cuando saquen hojas
els pollancs que miràvem en silenci
los chopos que mirábamos en silencio
des del portal de casa.
desde el portal de casa.
Tantes coses
Tantas cosas
se m'ha perdut amb tu que em resta a penes
se me ha perdido contigo que me queda apenas
l'espai de mi mateix per recordar-te
el espacio de mí mismo para recordarte.


Però la vida, poderosa esclata
Pero la vida, poderosa estalla
fins i tot en un 'àmbit tan estricte
incluso en un ámbito tan estricto
Tu ja no hi ets i els pollancs han tret fulles,
Tú ya no estás y los chopos han sacado hojas,
el verd proclama vida i esperança
el verde proclama vida y esperanza
i jo visc, i és vivint que puc pensar-te
y yo vivo, y es viviendo que puedo pensarte
i fer-te créixer amb mi fins que el silenci
y hacerte crecer conmigo hasta que el silencio
m’engoleixi com t'ha engolit per sempre.
me engulla como te ha engullido para siempre.

                                              Llibre d'absències 
Libro de ausencias

Miquel Martí Pol


 Cada persona encuentra la forma de trabajar su dolor ante la perdida. Todas son útiles si con ello se consigue expresar ese dolor, como pintar, escribir, hablar, realizar rituales, escribir cartas, poesias... En la terapia he visto muchas veces que el tiempo no cura nada, depende de lo que tú hagas con éste,  y el evitar sentir no favorece el proceso de aceptación y de crecimiento.